27 Aralık 2011 Salı

Zaman Tünelinde Unutulmak

Yeniden, yeniliklerden, modernlikten hoşlanmıyordu. Her şey alaturka kalmalıydı hayatında, alıştığı şekliyle yaşama devam etmeliydi. Ama saniye bile yerinde durmazken, takvim yaprakları bir bir koparılırken ve her geçen anda hayat değişirken eskiyi özleyerek yenileniyordu.

Yeniliğin konforunu yaşarken eskiye duyduğu özlem kendisiyle çelişmesine neden oluyordu. Çocukken sobanın üzerinde kızartılan ekmeklere sürülen yağın yerini tutmayan, ekmek kızartma makinelerinde kızartılan yavan ekmekler gibiydi hayatı.

Her şey pratik ama her şey bir o kadar yavandı. Siyah beyaz televizyonlarda seyrettiği kendinden bir şeyler bulduğu filmleri özlüyor, renkli televizyonlarda yeşeren dizi furyasına anlam veremiyordu. Eskiden aşk, dostluk, zengin kız ve fakir erkeğin anlatıldığı filmlerde, Hulusi Kentmen gibi tonton dedeye sahip olmak isterken bulurdu kendini.

Renklenen televizyonla renkleri solmuş senaryolar gündeme geldiğinde; İki kardeşin aynı kişiye aşık olduğu ve kardeşliğin çok önemsizmiş gibi gösterildiği, para için türlü entrikaların döndüğü, tecavüzün aşka dönüşebileceği, ufacık çocukların hamile kaldığı, duygulardan uzak argolara yakın filmlerde ve dizilerde boğuluyordu. Yenilenmek ağır geliyordu, çünkü eski Türk filmlerini özler gibi eski dostlukları eski aşkları özlüyordu.

Atlı karınca da sıra bekleyen çocuklar gibi zaman tünelinden geçip dünde kalmak, bugünün tükenmişliğini görmemek en büyük arzusuydu. Ne zaman dünya çıkarlarından sıyrılıp, kendi çıkarlarının esiri olmuş insanlarla dost olmuştu.

Ne zaman kendine yöneltilen her sevgi sözcüğünde, “şimdi bana neyi itiraf edecek acaba” diye düşünür olmuştu. Kendinin bile yetişemediği hızla değişimi yaşamış, olgunlaşmış ve her olgunlaşma da olduğu gibi eskiyi özler olmuştu.

Çünkü değişen sadece diziler değil, dizilere konu olan insanlardı… Gece bekçisinin ben buradayım der gibi çaldığı düdüğün sesiyle güvenli sokaklarda, mahallede ki arkadaşlarının koruması eşliğinde, meraklı komşularının perde arkasında olmasına gülerek, çocukların oyun çığlıklarıyla dolu sokağının kaldırımlarında evine dönmenin güzelliğini hayal ederek, soğuk apartman katlarında kimsenin kimseyi tanımadığı, çocukların olmadığı ıssız sokaklarda, arkamdan kim geliyor acaba korkusuyla hızlı adımlarla evine gidiyordu.

Arkadaş şarkısıyla aklına gelen bir sürü dostuyla yaşadıklarını göz damlalarıyla hatırlarken ve kaderin araya girmesiyle görüşememenin verdiği hüzün varken, dostluğun boşluk dolduran hatta çıkarcılıktan öteye taşınmayacağını sanan insanlarla geçen vaktine üzülüyordu. Birbirine alınan düşünülmüş hediyelerle, yazılan güzel kelimelerle ve nefes kesen bakışlarla yaşadığı aşklar ise birbirini satın almaya çalışılan hediyelere, herkese söylenen kelimelere ve tüketilen aşklara dönmüştü… Geleceğe dair kurulan tüm hayaller bitmiş geçmişin anılarıyla yaşanır olmuştu. O yüzden yılların yenilenmesini istemiyordu.

Her yeni yılla değişen düzenin parçası olmak, umutlanmak hatta değişeceğine inanmak ve heyecanlanmak istemiyordu çünkü geçmişe özlem tokat gibi iniyordu yüzüne, çünkü her yenilenen yılda anılarına, geçmişine ve geçmişteki hayallerine özlemi büyüyordu. Büyümeyi istemeyen tüm yetişkinler gibi gitmekten ve kalmaktan korkuyordu zaman tünelinde. Yenilikler mi incitiyordu eskiye özlem mi kendisine bile itiraf edemiyordu…


Kaynak : http://www.migmedya.com/yazar.asp?yaziID=4795#ixzz1hkLmLC1i

20 Aralık 2011 Salı

YOL ARKADAŞIN GÜNEŞ GİBİ OLMALI!

Fanusun içinde tek başına yaşamaya alışmıştı. Dışarıdan "Dünyaya gelsin artık" diyen sesleri duyuyordu. Demek ki başka bir dünya vardı ve orada bekleniyordu. Biraz ağırdan aldı ama her gün dışarıdaki sesler çoğalarak çağırmaya başladılar Onu. ..

Karlı bir gün çok zayıf bir bedenle dünyaya merhaba dedi. Doktorlar yaşamaya gücü yok dedilerse de O doktorlara inat hayatta kalmayı başardı. Fakat sabırsızlıkla onun gelmesini bekleyen insanlar bir türlü ona dokunamıyordu. Yıllar sonra dokunulmaktan hoşlanmamasının hatta utanmasının nedeni belki de buydu. Dünyaya çağrılırken ne yaşayacağını, kimlerle dost, kimlerle akraba olacağını, kimlerden kaçması gerektiğini hep ayarlamışlardı.

Ona sadece dünyaya katlanmak kalmıştı. Çocukken oynadığı evcilik oyunları ve giydiği kısa şortlar kadar basit sanıyordu hayatı. Domates, peynir ve ekmekten oluşan piknik sepetiyle tren yolunun kenarında ufacık çimlerde birkaç arkadaşı ile piknik yapmaktan ibaret hayatı sevmeye başlamıştı. Ceyda Ablası o günlerde elinden tuttu. Abla olmak onun için öyle bir görevdi ki o tuttuğu eli 38 yıl hiç bırakmayacak hep birlikte olacaklardı. Hayat lise yıllarında bol kahkahalı geçmeye devam ediyordu. Kalabalık bir aile, bayramlar, düğünler, ilk aşk ve ilk ayrılık acısı. Tüm bunları mektuplarla Ceyda ablası ile paylaşıyordu. Ağlanacak şeylere bile gözlerinden yaş gelene kadar gülüyorlardı. Tüm çirkin suratlara inat, gözleriniz kırışacak uyarılarına ve hatta cenaze evlerinde işittikleri azarlara rağmen onların kahkahaları şenlikti… Yıllar ilerledikçe hayatın aslında gülünecek bir yer olmadığını fark etti. Fanusunda yaşamak daha kolaydı. Hayat öyle iki yüzlü insanlarla doluydu ki her seferinde kendini sirkte ipin üzerinde yürüyen cambaz gibi hissetmeye başlamıştı. Gözyaşlarını kalbine akıtıp, doğru bildiği yolda yan yan yürürken, eğri yollarda doğruyu bulmaya çalışıyordu. Işıksız tünellerde yıldızını arıyor, bugün var yarın yok sahte yüzlü dostları her zaman seveceğini sanıyor ve zaman öldürüyordu.

İnsanlar dünyasında ne çok insana benzeyen mutluluk emici vampirler vardı. Tüm mutluluğunu damarlarından içmeye başlayan vampirlerden her korktuğunda Ceyda ablasına sığınıyordu.

Dünyada saklambaç oynamaya başlamıştı vampirlerin gözlerinin önünde, yaşamın kenarında, ablasının sevgisinin dibinde görünmezdi. Olmayanın yaşatıldığı, olanın öldürüldüğü düzende sadece onu sevenlerle mutluydu.

Dostluğun iyi gün kötü gün diye ayrılmadığını, sevginin koşulsuz olduğunu, kolların sarılmasındansa kalbin sarılmasının insanı güneş gibi ısıttığını, birine güvenmenin hayatı nasıl çekilir hale getirdiğini, hiç konuşmadan mimiklerle anlaşmanın özel bir dil olduğunu ablasıyla öğrendi. Hayatında babasından kalan tek hatıraya gözü gibi bakmaya çalıştığı sırada fark etti ki, hayatında ki en kıymetli hatıra Ona gözü gibi bakıyordu. Kaderin dokunamadığı tek şey aralarında ki dostlukta gizliydi.

En büyük hediyesine sıkı sıkı sarılarak iyi ki varsın dediği yıllar büyüdükçe daha da çoğaldı. 20.12.2011 de ablasının Ona hediye edildiği gün içinde inanılmaz bir sevinç olur, yol arkadaşının nefes aldığını bilmekten keyif alır, dostluğu anlat dediklerinde sadece dost Ceyda demek derdi. Çünkü yol arkadaşına sahip olmak; geçmişi hafifletmek gelecekten kaygı duymamak bugünü kahkahayla yaşamak demekti…

Sevgiler


Kaynak : http://www.migmedya.com/yazar.asp?yaziID=4664#ixzz1h4AMGof1

7 Aralık 2011 Çarşamba

ŞAPKADAN AŞK ÇIKTI

Sormadan getirildiği bu dünyada, ona sorar gibi yaparak kendi kararlarını uygulayanların arasında görünmez olma çabasındaydı. Tüm o makyajlı yüzlerle, süslü püslü cümlelerle, maskeler ardına saklanan, kelimelerine tutsak olan insanlarla yaşamak onun için hiç kolay değildi. Aynı dili konuştuğu, aynı dünyayı paylaştığı ama kalıplara sokulmuş sabunlara benzeyen insanları anlayamaması da bu yüzdendi.

Örülen duvarlar arasında BEN olma çabasındayken tutundu AŞK’a. Hayatını aşk tadında yaşamayı seçti, tüm aşka inanmayanlara inat hem de. Avaz avaz bağırarak, bazen sessiz çığlıklarla aşkı anlatmaya çalıştı dilinin döndüğünce. Anlatmaya çalıştıkça daha çok düğümlendi kelimeler aşk gibi karmakarışık oldu her şey. Bu kez anlatılamaz bir konu seçmişti belki de savunmak için ama durduramıyordu ruhunu susturamıyordu bir türlü...

Her acının intikamını aşktan alan, aşkı küçümseyen insanlardan korkuyordu. Çünkü kendi korkularını aşkta unutabiliyordu sadece. İlk aşk unutulmaz diyorlardı ya; aslında unutulmayan ilk canın yanmasıydı. Sonradan yaşanan aşklar hep ilk can yanmasının gölgesinde kalıyordu. Bir daha aynı acıyı yaşamak istemeyen kalpler tüm öfkeleriyle saldırıyorlardı aşka. Sanki aşkın bir suçu varmış gibi. Yaşanmışlıkların suçunu yaşanacaklardan çıkarırcasına lanetliyorlardı onu. Tüm o kötü anılar ona ait olmasın, onun yüzünden başka güzel aşkların yaşanmaması yükü üzerinde kalmasın diye kimsenin ilk aşkı olamıyordu bir türlü.

Bu mucizeler yaratan “üç harf” yan yana geldiğinde üzmeden, üzülmeden, sürprizlerle yaşanan sihirli bir dünyaya dönüşüyordu. Değişmeden, değiştirilmeden benliklere sahip çıkarak dürüstçe yaşandığında ise şapkadan çıkan tavşan misali mutlu ediyordu herkesi…

Aşkla tutunduğu hayatında tüm incinmişliklerini yine aşkla yeniyordu. Her yeni aşkla tüm yaşanmışlıkları siliyor aşkın son halini yaşıyordu. Belki de şapkadan çıkan aşk onun afyonuydu. Nasıl çıktığı neden çıktığı ile ilgilenmeden ona verilen hediyeyi çocuk sevinciyle kucaklayarak kabul ediyor ve ona sıkı sıkı sarılıyordu. Benliğindeki yılların yorgunluğuna kırışık karşıtı kremler gibi aşk sürüyor kısa bir süre için bile olsa güzelliğin ve dinginliğin keyfini çıkarıyordu.

Yaş ilerliyordu, beden ruhla aynı yolda gitmeyip değişiyor bazen çirkinleşiyordu. Ruh kabul etmiyordu yaşanmışlıkları, yılları, acıları… İnadına gençlik iksiri içmişçesine genç bir kız gibi salınarak yürüyordu kendi yolunda… Bedenle ruhun ikilemiydi belki de aşk kim bilir! Belki tazeliğe dokunma çabasıydı tüm bu gölge oyunları. Belki o yanılıyordu çünkü aşk bazen suya yazı yazmaktı. Bunu en çok kendi biliyordu ama kabul edemiyordu.

Verda BAŞPEHLİVAN



Kaynak : http://www.migmedya.com/yazar.asp?yaziID=4458#ixzz1fsY8DUvK

KALABALIKLAR ARASINDA YALNIZLIK VARMIŞ

Bir varmış bir yokmuş ile başlayan masalların içerisinde mutlu yaşayan çocuklar olduğu gibi, çocuk olmayı bilmeyen yaşlı ruhlar vardı. Hani şu herkesin sevimsiz bulduğu büyümüşte küçülmüş çocuklar gibi… Evin büyük çocuğu olmak hayatta hep büyük olmak demekti.

Çok sevmekle, çok nefret etmek arasındaki ince çizgide gidip gelen annesi ve babasıyla 3 oda 1 salon olan çocukluk yıllarının geçtiği evde, gerçek dünya ve masal dünyası diye ikiye ayırdığı hayatını yıllar sonra gerçek ve sanal dünya diye ikiye ayıracaktı. Sevginin nasıl sevgisizliğe dönüştüğünü izleyerek geçirdiği günlerinde bile; Pamuk Prenses, Kül Kedisi, Uyuyan Güzel’de olduğu gibi, onu kurtaracak ve çok sevecek Prensini bekleyen, modern çağın Polyanna’sı olacağı; çocukluk yıllarında hiç aklına gelmezdi…

Gerçekler ne kadar canını acıtıyorsa, masal dünyası o kadar tatlılaşıyordu. Her büyük kavgada ve her bavullarla evi terk etme sonrasında anneannesinin küçük şatosuna sığınıyor, orada sonu hep iyi biten kitaplarıyla geleceğini düşünerek masal dünyasına geçiş yaşıyordu. Gerçeğin tüm gürültüsüne rağmen, sessiz masal dünyasında kelimeleri hep mutlulukla bezenmiş oluyordu.

Yıllar “Çocuklarım olmasaydı boşanırdım!” cümlelerinin beynine kazınmasıyla, çocuk aklının “Ben böyle de mutsuzum, neden beni bahane ediyorlar ki?” sorusuna cevap aramakla geçerken, tüm aileler masallardaki gibi olsun istiyor ve masal dünyasına dört elle sarılıyordu.

Gerçek dünyasına o kadar çok dokunan vardı ki! Bu yüzden masal dünyası herkese kapalıydı. Çocukken küçük omuzlarında onun olmayan hataların altında ezilirken, yaşadıkları defalarca kulağına fısıldanırken, insanların mimiklerini görmemek için elinden geleni yaparken, cüceler arasında dev olmaktansa devler arasında cüce kalmayı seçer ve görünmez olurdu. Kendi dünyasında ise dokunulmazlığı vardı. O, herkesin mimiği ve sesiydi.

Ayrı ayrı çok sevdiği anne ve babasına aynı evde tahammül edemiyordu. Her fırsatta çocukluğunu yaşamaya çalışırken, iç dünyasına saklanırken hatta gülerken bile utanıyordu hata işlemişçesine. Çünkü gülmek kötülükleri çağırırdı, çünkü saklanmak sorundan kaçmak demekti, çünkü çocukluk saflıktı…

24 yaşına geldiğinde boşanma kararının alınacağı mahkemenin ortasında tanıkken ufacık bir cüceye dönmüştü devler arasında. Anne ve babası ayrı evlerde ayrı hayatlarda devam edeceklerdi yaşama. O ise annesinin evinde baba, babasının evinde misafirdi.

Gerçek hayattan kaçmak için daha çok sebebi vardı artık. Tüm enerjisiyle sanal dünyaya merhaba dediği, tüm yalnızlığını paylaştığı ve paylaştıkça yalnızlaştığı ikinci dünyasında daha çok vakit geçirir olmuştu, tüm diğer gerçek dünyadan kaçanlar gibi. Hep terk edecek gibi hep terk edilecek gibi kalabalıklar arasında artık yalnız yaşayan bir ruhtu …

21 Kasım 2011 Pazartesi

BABAYA VEDA...

ÇOCUKLUĞUMDAN ÇOK UZAK GÜNLERDE YALNIZIM...

ELELE TUTUŞUP YÜRÜYÜŞLERE ÇIKTIĞIMIZ GÜNLER AKLIMDA.HEP ERKEK OLMAMI İSTEMEN İNCİTİRDİ BENİ.ERKEK OLSAYDIN DİYE BAŞLAYAN VE YAPMAK İSTEDİKLERİNİ SIRALADIĞIN UZUN CÜMLELERİN VARDI.UZUN YÜRÜYÜŞLERİMİZİN BİRİNDE 18 YAŞ HALİMİ MERAK ETMENE O KADAR ÇOK SEVİNMİŞTİM Kİ.ÖNCELERİ BABASININ KIZIYDIM, SONRA BABASINA KIZAN KIZ OLDUM.EN ÇOK DA HAYATI BU KADAR ÇÖZÜMLERKEN HAYATA BU KADAR YENİLMENE KIZDIM.SENİN KIZIN OLARAK BAŞLADIĞIM HAYATA KİMSESİZ OLARAK DEVAM EDİYORUM.
ASLINDA AİLE OLMAK NASIL BİR ŞEY İNAN BİLMİYORUM. BU YÜZDEN HERKESTEN ÇOK KOLAY GİDİYORUM VE
HERKESİN BENDEN ÇOK KOLAY GİTMESİNE İZİN VERİYORUM. ÇÜNKÜ BEN GÜVENSİZLİĞİ İLK SENİNLE ÖĞRENDİM. BİR DE BU DÜNYANIN ASLINDA ÇOK ÖNEMSİZ OLDUĞUNU, HERKES İÇİN ÖNEMLİ OLAN TÜM KURALLARIN İHLAL EDİLMESİ GEREKTİĞİNİ, İNSANLARIN ÖZELLERİNİN BENİ HİÇ İLGİLENDİRMEDİĞİNİ, İNSANLARI GEREKTİĞİ KADAR SEVMEYİ, HAYATTAN KORKMADIĞINDA HAYATIN VE HAYATA TAPANLARIN NASIL KORKTUĞUNU, TÜM KÖTÜLÜKLERE KARŞI İYİ OLMAYI SENDEN ÖĞRENDİM. EN ÇOK ÖĞRENDİĞİM DE SENDEN DAHA FAZLA KİMSENİN BANA ACI YAŞATAMAYACAĞI OLDU.

19.11.2001 YILINDA DOĞUM GÜNÜN DE ÖLECEĞİNİ BİLEREK KENDİNE YAZDIĞIN ŞİİRİ DEFALARCA OKUDUM. "KAHVEYE GİTTİĞİNDE MUHLİS ÖLDÜ DEDİLER" DİYE SONLANDIRDIĞIN ŞİİR DE BELKİ RUHUN ÇOKTAN ÖLMÜŞTÜ 26.11.2001 YILINDA BEDENİNİ ÖLDÜRDÜN. İLK DEFA KENDİNE AİT NUFUS CÜZDANINDAN BAŞKA TAPULU YERİN VAR ARTIK. SİSTEME KARŞI ÇIKMAN BİRŞEYİ DEĞİŞTİRMEDİ ADRESİN BELİRSİZ OLSUN İSTERDİN OYSA...

SEN GİTTİN YA HERKES YABANCILAŞTI. SEN GİTTİN YA ÇOCUKLUĞUM TÜKENDİ. SEN GİTTİN YA BEN BABA OLMAYI ÖĞRENDİM.

KASIM AYI HERKESE AŞKI HATIRLATIRKEN BENİM İÇİN KASVETTİR HÜZÜNDÜR ÖZLEMDİR. SENİ ÖZLÜYORUM, HALA SANA KIZARAK HALA SENİ AFFETMEDEN ÖZLÜYORUM. HOŞ KAL...

4 Kasım 2011 Cuma

13 YAŞINDA KADIN MUAMELESİ GÖRMEK

ERKEKLİĞİN ÖLDÜĞÜ GÜNDÜ. 26 KİŞİ 13 YAŞINDA ÇOCUKLA BİRLİKTE OLACAK KADAR YÜZSÜZ, YÜZÜNÜ SAKLAYACAK KADAR ONURSUZ, 13 YAŞINDA Kİ ÇOCUĞA KADIN MUAMELESİ YAPACAK KADAR AHLAKSIZDI. DİNSİZ DİN ÖĞRETMENİ, YÜZSÜZ YÜZBAŞI, EĞİTİMSİZ ÜNİVERSİTELİ, KAYMAKAMLIKTA COCUKLARA YAZAN YAZI İŞLERİ MÜDÜRÜ, TECAVÜZÜN MUHTARI, TEKNİSYENİ İŞÇİSİ İYİ HALDEN 4 YIL HAPİS CEZASI ALAN VE BU CEZAYA İMZA ATAN HUKUKÇULARIN ÇOCUĞU KADINLAŞTIRMASIYLA BAŞLADI HERŞEY...
RIZASIYLA BİRLİKTE OLDU DİYE KARAR VERİLDİ. ANLAŞILAN O Kİ 13 YAŞINDA ÇOCUK RAZI GELEBİLİYORDU HER ŞEYE. OY KULLANIRKEN 18 YAŞI BEKLEMEK, EVLENİRKEN 18 YAŞTAN KÜÇÜKSEN ANNE BABA İZNİ İLE EVLENMEK, 18 YAŞINDA REŞİT OLMAK NEYİN NESİYDİ O ZAMAN. 13 YAŞINDA BÜYÜYORSAK 18 YAŞ ŞARTI NİYE DİYE SORMAK GEREK...
BU DAVA FARKLI DİYENLER VE HER ZAMAN Kİ GİBİ 26 SAPKINI VE BU KARARI ONAYAN ADALETSİZ VE VİCDANSIZ HAKİMLERİ KORUYAN ZİHNİYETE SORMAK İSTİYORUM RIZASI İLE BİRLİKTE OLSA NE OLACAK 13 YAŞINDA BİRİNİ KADIN OLARAK GÖREN VE BERABER OLAN SAPIKLARI SUÇSUZ GÖRMEK NEYİN NESİ... BEYNİNİZ BU KADAR MI DONDU BU KADAR MI MEZHEBİNİZ GENİŞLEDİ. BU GENİŞLİKLE OBEZLERE TAŞ ÇIKARACAK HALE GELDİNİZ. SUSTUĞUNUZ, GÖRMEZDEN GELDİĞİNİZ, GÖRDÜĞÜNÜZDE DE TARAFLI BAKTIĞINIZ HER KÖTÜ OLAYDA, KADINI ÜSTELİK ÇOCUK YAŞTA BİR KADINI SUÇLADIĞINIZ BU OLAYLARIN ÖNÜNE GEÇEBİLİR MİYİZ? KADINA ŞİDDETE HAYIR DİYE BAĞIRIRKEN, HAK EDERSE KADIN DAYAK YER DİYEN ZİHNİYET, 13 YAŞINDA Kİ KADIN HAK ETTİYSE 26 İNSANLIĞI ÖLMÜŞ OLAN 4 YIL NEDEN HAPİS CEZASI ALDI? HAK ETMEDİYSE NEDEN SADECE 4 YIL CEZA ALDILAR? UFACIK KADININ TÜM HAYATI DEĞİŞMEK ZORUNDA KALMIŞKEN TUTUKLULUK HALİNDE SADECE YÜZLERİNİ SAKLAYAN YÜZSÜZLERE GEBE BİR ÜLKE DE KADIN OLMAK ZOR İŞTİR...

24 Ekim 2011 Pazartesi

Ölmek

Gözyaşlarım kalbimde, doğru sandığım yolda yan yürürken, eğri yollarda doğruyu bulmaya çalışıyor, ışıksız tünelde yıldızımı arıyor, bugün var yarın yok sahte yüzlü dostları her zaman seveceğim sanıyor zamanı öldürüyorum. İnsanlar dünyasında, insan görünümlü vampirlere çarpıyorum kanım damarlarımdan tükenene kadar emiliyor...

Dünyada saklambaç oynuyorum. Arayıp bulamıyorlar. Oysa gözlerinin önünde yaşamın kenarındayım göremiyorlar. Kendi içimde kendimi kaybettim. Kendimdeki beni bulamıyorum. Beni sen bul sobele ve bu oyun bitsin ya da bitti sandığımız oyunla yaşamın başına dönelim .

Olmayanın yaşatıldığı, olanın öldürüldüğü düzende ölüm seçimim...

Mezarlık...

AÇILMIŞ YARALARIM
YAVAŞ YAVAŞ KANIYOR
BUĞULANMIŞ GÖZLERİM
ISLAK ISLAK AĞLIYOR

ÇIKTIM YOLA
BİLİNMEYENE DOĞRU
ÇOK İYİ BİLİYORUM Kİ
ÖLÜMDÜR BU YOLUN SONU...

EYVALLAH DESEM BİRİLERİNE
KİMLER GELİR BENİ YOLCU ETMEYE
BEN YAŞAMDA BİLE YALNIZKEN
GELMESİNLER SON UĞURLAMAYA...

MUTLUYUM SONUNDA,
EVİM OLACAK
MEZARLIKLAR ARTIK
BANA DA KUCAK AÇACAK...

6 Ağustos 2011 Cumartesi

Verda Sözleri

* Benim KİMSEM yok dediğin zaman senin KİMSEN benim diyen varsa yalnız değilsindir...
* Hayallerimi aratmayacak gerçeklerim var ...
* Birinden vazgeçmek zor sanılır her zaman. Oysa vazgeçiş için tek kelime yeter çoğu zaman...
* Beni yanlış anlamazsan diye başlıyorsam cümleye karşı tarafa güvenmiyorum demektir.
* Hayat umutla gerçek arasında geçen süreçtir...
* Unutulmam diye düşünme nice insanlar unutuldu hatta kurutuldu...
* Seni sevmekten vazgeçersem ben yine ben olurum aşk yine bende olur. Ama sen geri dönmek istersen senlikten vazgeçmiş olursun...
* Herkes mutlu olduğu şekilde yaşıyor mutsuzluğunu bile...
* Sustuğumda sadece SEN duy sesimi...
* Sessiz kızgınlıklarım var benim...
* Tüm insanlığa inat sevmelerim var benim...
* Dost vaktini sana ayırmayı bilendir, uğraşlarının arasında seninle görüşmeye çalışana post denir.
* Cümleleri kurmak kolay, kurduğun cümlelere uygun yaşıyorsan helal...
* Aşk için ne kadar derinsin?
* Kader sensizliği yazdıysa o yazılan kaderi silerim tekrar senleşirim SENİNLE...
* Bir çift gözle dağ gibi insan ufacık görünebilir ve ufacık insan devleşir...
* Dost acı günde değil çıkarların çatıştığı günde belli olur.
* Zaman değil sendin beni senden uzaklaştıran...
* Makyajlı yüzler gibi makyajlı kalpler boyalarınız aktığında öyle çirkinsiniz ki.
* Suskun kalple çok konuşan dil...
* Herkes çok yaşadım sanırken gerçekler gördüklerinin yarısıdır.
* Dürüstlük erdem haline geldi bu kadar yalanlar üzerine. Her şeyi bir yana insan sormalı kendine; Ben hayata ve kendime ve yaşadıklarıma ne kadar dürüstüm diye!Herkes dürüslükten bahsediyor tüm yalanları ile...
* Yalnızlık senfonisi zordur herkes taşıyamaz ya ukala olursun ya madara:)
* Herkesin her şeyi birbirinden sakladığı bir dönemde gizli kapaklı iş yapmamaktı belki ayıp olan!
* Geçmişin izlerini iyi anlamadan geleceğe merhaba denmiyor...
* Aşıkken bile yalnızsam, kendi elimi kendim tutuyorsam kimse bana bizden bahsetmesin....
* Kendimi vazgeçilmez sandığım zamanlarda, kimlerden vazgeçtiğim geliyor aklıma yeryüzüne düşüyorum yeniden...
* Sürmeli gözlerde sürgün bakışlar ve sürgün bakışlarda yaşanmamışlıklar...
* Beni ilk babam terk etti ondan sonrakiler yalandan gitti...
* Sende beni kirmaya mi geldin hayatima. Nasilsa affeder diye dusunup talan mi edeceksin tum benligimi. Peki bir gun ben sen kadar kotu olmaya karar verirsem?
* En güzel zamir BİZ dir.
* Cocuklugunuzda deger verdiginiz insanlara yabancilastiginizda, cocuklugunuza yabancilasirsiniz......